JEAN MORÉAS (1856-1910)

Location: Jardin des Poètes, Paris.
Maker:
Photos: © Albert Hagenaars. 5 June 2011.







OP DEN DOOD VAN JEAN MORÉAS

Onder het waken bij een stervend man

I

Uw aangezicht is bleek 'lijk 't mijne wordt. - Terwijl
'k een diere zieke waak, geduldig en alleene,
rijst schamper-lui Persephona ten starren stijl
en schraaft de aandacht'ge Hond schuin-oogend uwe schene.

Waar aan een rechte stoel de God uw daden richt,
staan schemer-vaal uw schaemle leden in het duister;
want gij zijt klein en moe; - maar in uw aangezicht,
dat bleek is 'lijk het mijne wordt, glanst eeuw'ge luister.



II

Het huis is vol van u. De stilte weegt, verzwaard
van 't wachten op uw aêm en 't luistren naar uw zwijgen.
En in mijn ruimren geest, die vroom uw beeld bewaart,
leer 'k van uw spijt'gen dood naar eeuwigheden hijgen.

't Is of me uw sterven sterkt. Mijn hoofd is rijp en zoel.
Míjn koortse en úwe kalmt' voel 'k mijne lip doorkerven;
en 't gapend venster, waar 'k mijn heete kake koel,
zwelgt gulzig-sterkend om mijn leven en uw sterven...

- De diere man, die 'k diene en wake, slaapt. Zijn aêm
heft in de stilte. En 'k denke aan 't heffen uwer zangen...
- o Nooit-gefnuikt Getal dat wrijft aan 't gapend raam,
van úwe rust, en uit zíjn aêm, en míjn verlangen!...



III

Het nacht-uur waakt; en 'k waak. - Wat zijt ge diep en schoon,
die mijne slape omwiekt met duizend duizelingen!
Geen licht, dan uit mijn oog ontwaakt. En aan mijn koon
de deinende aêm van alle dingen.

Ik drijf, het voorhoofd wijd en ijl, ter sferen meê
van onbegrepen weelde en peilloos-klaar vermoeden.
- o Nacht, in uwe blinde en duizel-blijde vreê
noch heil, noch leed te voelen bloeden!...



IV

Gij brandt mijne oogen toe, gij brandt mijne oogen open,
o Wake; en waar de koorts blij hamert aan mijn slaap,
zie 'k in de diepte van me-zelf, en gaat mijn hopen
naar even-schoonen slaap.

De zoet-gestemde Dood zingt in mijn oor... Als heugde
mijn verst erinnren zich een weêr-beloofd verleên,
voel ik mijn nek verbreên van strekkend-schoone vreugde,
en voel 'k mijn blik verbreên.

Zal 'k de gekoorne zijn die, reê tot alle lijden,
de wondre zoetheid kent van d' eindlijk-eeuw'gen schoot?...
- Er sterft een man naast mij, die 'k minne. En mijn verblijden
gaat steevnen naast zijn dood.



V

o Gevangen geest, getogen
naar bevrijdende eeuwigheid;
o Gedachten, zat-gezogen
aan de borsten van den Tijd:

zal ik mijne handen reiken
naar de vrucht, die àl te hoog
in haar luister hangt te prijken,
'dat mijn dorst ze smaken moog'?...

- Droom uw droomen, o vermeetne,
door den peilloos-vrijen nacht:
morgen kent opnieuw de keetnen
van de dagelijksche vracht...

Karel van de Woestijne